ucieleśnione myśli opowiedziane półwierszem.

Do widzenia 
by Karolina (Kala) Karmaza
​

​Nie było czasu na pomniejszanie baniek, tym bardziej, że słomka była zbyt łamliwa. Dziecko siedzało i patrzyło w dal. Bańka po bańce, obłok po obłoku, z wiatrem z szarego powietrza na Warmińskim niebie. Jeszcze wczoraj było to warmńsko-mazurskie niebo, dzisiaj to już tylko krzyżacko-pruska przeszłość. Wczoraj dziecko miało marzenia niebieskie, dzisiaj marzenia nabrały intensywniejszych barw. Dziecko wiedziało, że nie ma już pięciu lat - dzisiaj miało tysiąc, a wieczność zwinięta w kolorowe marzenia, ucieleśniona w kolorowych bańkach puszczanych, wirujących po niebie różnorakim, dawała znaki o jeszcze niezapomnianym dzieciństwie. Czas nie zatrzymywał się w miejscu, kiedy słychać było odgłosy dochodzące z lasu, tuż obok miejsca gdzie dziecko marzyło myśląc o przyszłości. Horyzont nie niknął w przeszłości kiedy dziecko obserwowało przydrożne drzewa. Niebo jasne i przejrzyste ze Słońcem w zenicie było dowodem na istnienie życia, które wciąż trwało. Dziecko nie płakało po zapomnieniu nieprzebytych dróg, a wszystko co widziało w snach miało znaczenie.

Myślę, że nie ma mnie bez tego powietrza – pomyślało dziecko – myślę, że nie ma powietrza bez Słońca – myślę, że Ziemia nie istniałaby bez przestrzeni, w której mogłaby swobodnie obracać się wirując dookoła pozytywnej energii. A ja, takie dziecko z człowieka, które marzeniami odkrywa świat, które przez marzenia ma coraz więcej pracy, którego marzenia inspirują do nieustannej wędrówki po horyzont bez granic, dziecko żyjące na Ziemi z głową w migdałowym błogostanie bez naiwności.

Przestrzeń aż po zielony horyzont mieniła się marzeniami dziecka. Krok po kroku było ich coraz więcej i więcej. Każdy wdech i wydech, każde westchnienie, każdy pomruk w burczącym brzuchu, każde mrugnięcie okiem, miało początek i koniec. Wszechświat bez widocznego jeszcze Księżyca okazywał się być azylem. Spokój domem. Dom sercem. A serce łomotało z radością. Ten fenomenalny stan utrzymywał się od początku drogi przez las. Taka szumiąca drzewami cisza, której nie ma w mieście budziła w dziecku uczucia nie do zapamiętania na ulicach między wieżowcami.

Myślę sobie, że robi mi się naprawdę zimno – powiedziało dziecko głośniej niż chciało to usłyszeć – mam jeszcze trochę cierpliwości by dotuptać do najbliższego schronienia, tylko gdzie ono jest? - Dziecko na mnie mówią, dziecku mają za złe, że dzieckiem chce być, a ja – jestem Człowiekiem i tego się będę trzymać.

Człowiek-Dziecko zapadało się we własnych myślach z bardzo głębokim odczuwaniem rzeczywistości. Myślące, tuptające Dziecko-Człowiek albo Człowiek-Dziecko było w „samym środku nigdzie”, a jednocześnie w centrum własnego doświadczającego świata umysłu. Ucieleśnione, fenomenalne, i nie-naiwne Dziecko-Człowiek alias Człowiek-Dziecko wiedziało, że może na siebie liczyć. Życie, jakie czasami jawi się nam do zapomnienia teraźniejszości, właśnie wtedy kiedy marzymy na jawie, w momentach własnej przestrzeni osobistej, kiedy nikt oprócz nas samych nie ma „nic do gadania” jeśli chodzi o to jak przeżywamy nasz świat, jest pięknem nie nadanym lecz wyśnionym w percepcji samego siebie.

- Człowieku, gdzie idziesz! – krzyknął głos zza pleców Człowieka-Dziecka – tam nie ma przejścia! Zawracaj! - zielony cień, zamaskowany zimową odzieżą ochronną, wydłużał się w miarę intensywności głosu – stój mowię!

Dziecko-Człowiek zamarło na ośnieżonej ścieżce. Powietrze szybko wpływało z każdej strony do płuc, a serce z rozpędu łamało spokój przestraszonego Człowieka-Dziecko. Wiatr ustał, Słońce rozgrzewało policzki po których popłynęły gorące łzy.

- Stoję przecież – wyrzuciło z siebie rozpaczliwym tonem Dziecko-Człowiek – a Ziemia i tak się kręci – Człowiek-Dziecko wyszeptało cichym, pewnym siebie głosem.
​
Myślę sobie, że Ziemia jest po to, by po niej chodzić, nawet jeśi buty przemakają od topniejącego śniegu. Myślę sobie, że każdy wędrowiec chodzi po swojemu, w butach, na boso, na szczudłach, w nartach, i każdy suseł wywinięty z orłem w tle ma znaczenie o tyle, o ile jest samodzielną spontaniczną ekspresją własnego JA. Tak sobie myślę, a głos zza pleców....

- Odwracam się, można? - Dziecko-Człowiek z uśmiechem i prawie wyschniętą łzą, z głową na karku, odpowiedziało na głośny komunikat zielonego cienia zza pleców szybkim piruetem - Pan nie jest cieniem, a ja jestem Człowiek-Dziecko. Dlaczego Pan tak głośno krzyczy, dzrzewa Pan obudzi.
- Tam nie ma przejścia – powiedział nie zielony już nie cień, prawdopodobnie Człowiek-Dorosły, już spokojniej, bez zbędnych emocji, starając się o uśmiech w ramach ludzkiego rewanżu.
- Dziękuję za komunikat człowieku, jesteś dorosły?
- Nie rozumiem pytania – zdziwił się – nie wiem o co Ci chodzi Człowieku, a tam po prostu nie ma przejścia – zakończył szybko Człowiek-niewiadomoczy-Dorosły i poszedł w zieloną dal.

Myślę, że stanowczość podejmowanych na prędce decyzji zrobiło na Człowieku-Dorosłym dobre wrażenie. Myślący umysł rozpoznany w rzeczywistości na chwilę wspólnej, i nie wiadomo czy zupełnie osobnej ze względu na pamiętliwość czasu przeżywanego fenomenalnie całym istniejącym bytem, rozbłysnął percepcją ''tu i teraz''.

Nie było widać zakrętu przy drodze leśnej. Drzewa pochylały się nad ścieżką wydeptaną przez innych Ludzi, Dzieci, Dorosłych, nazwanych i nienazwanch. Ślady zapamiętane na drodze dodawały otuchy Człowiekowi-Dziecku, które nie chciało stać się jeszcze Człowiekiem-Dorosłym. Nie było widać baniek. Nie było obłoków. Słońce ogrzewało horyzont, a Księżyc witał Świat przeżywany inaczej przez każdego kto kiedykolwiek tuptał po ścieżce Warmińskiego lasu. Podobno Warmińsko-Mazurskiego według niektórych. A kto jest najrzetelniejszy w nazywaniu skrawka kuli ziemskiej na której stoi, ten wie po jakiej Ziemi chodzi.

 All content protected under copyright law. © 2015-2025 Karolina (Kala) Karmaza via (@kala_bennu) uk.linkedin.com/in/karolinakarmaza 
​Navigate to the left hand side of the page for different levels of my creative potential - thank you :) 
​

---

C.D.N ...  ''MINI LITERATKA'' CZY ''WIECZNE PIÓRO''?