KOgnitywne marzenia oraz myśli pełne treści.

Niebieskie marzenia
​ Karolina (Kala ) Karmaza

Były niebieskie, te marzenia z migdałowego błogostanu. Były przejrzyste, te myśli z serca otwartego bez granic. Były słoneczne, te dni, których już nikt nie chce liczyć. Były zapamiętane, te chwile, z których nawet sam marzyciel nie będzie chciał się rozliczyć. Były przepastne, te słowa nabrzmiałe, pełne mocy dobroci. Były konkretne, te uczucia darowane w waśniach zawiłych. Były, i nadal będą pomocne każdemu kto pójdzie, tam, gdzie serce i jej i jego nie będzie mogło się już niczym poróżnić.

Każdy kolejny dzień wyznaczał granicę nowego marzenia. Podobno nic co ludzkie nie było mu obce, i to co zastał przed wrotami własnego nie-pałacu mogło być tylko zwykłą iluzją w percepcji naznaczonej czymś co chciałby, aby było realne. Jego oczekiwania miały dużo do zakomunikowania dla wszystkich tych, którzy nie przechodzili obok niego obojętnie. Tymczasem niebo było nadal spokojne, a chmury sunęły po nim jak zwykle, dla każdego inaczej. ON, ten marzyciel z serca dobrego zrodzony, nie miał nieba uchylonego ani Słońca pod dachem. Miał ON to, czego nikt nie chciał – swoje niezapomniane marzenia tzw. ''ściętej głowy''. Marzyciel był tak zwanym ''nie do poznania'' lub/i ''nie do zapoznania'', i to właśnie było wszystkim co dzieliło go z prawdziwym jego bytem. Było ON bardzo zamyślonym człowiekiem, a jednak na pół zwierzęciem – tak mówili o nim ci, którzy lękali się jego przenikliwego spojrzenia. Patrzył ON tak, jakby nic co ''nieludzkie'' mogło go zwabić na myśli o nie swoim marzeniu. Czasami myślami tych, którzy go nie znali był ON im bardzo nie na tzw. ''rękę''. W jednym spojrzeniu miał wszystko to, do czego nie był on w ogóle podobny, a jednak był nim samym dla nich, takim jakiego oni widzieli przez pryzmat własnych stereotypów człowieka. Czarowaniem zastanym i zaczarowywaniem rzeczywistości ON dla nich nigdy nie mógł być, bo ONI pozostawali w nadziei na ''takie samo'' i ''zawsze do rozpoznania w tym samym''. Zbyt wiele było porównań, za mało było prawdziwych ocen faktycznych stanów niego samego, a cała filozoficzna ich mentalność nie mogła go opuścić. Nimi był ON, a ONI nie wiedzieli dlaczego to ON właśnie był nim samym, bez nich, i bez ich ocen.​

Zawiłość myśli w żwawym umyśle była JEGO ulubioną cechą. Próby rozpoznania tej cechy u NICH wiązały się zawsze z próbami doszukania się logiki dialogu, w którym chciał uczestniczyć. Czasami wydawało się, że to ONI mieli na niego wpływ semantyczny, a czasami było to wymienianie się treściami w formach tak różnych, że CI, którzy nie rozumieli wartości różnorodności oraz autonomii, gubili się w zawiłościach własnych umysłów. Jakkolwiek, dialog między NIM i NIMI był nieustannie negocjacją niezależności oraz wartości osobowej złożonej z treści wytworzonych lub/i powielonych na potrzeby wspólnego bycia w świecie. Wszystkie artefakty wytworzone w trakcie tego dialogu kulturowo-społecznego stawały się wyznacznikami czasu oraz miejsca.

Były niebieskie, były przejrzyste, te marzenia nie senne mary, nie wymyślone na siłę i wydumane na wspak plany niedokończone w urywanym roztargnieniu. Były tam, gdzie się miały gdzie podziać, były w sercach i sednach marzeń, jak utkane a jeszcze nie rozwinięte do końca, były tam te myśli, te wyśnione obrazy wszystkim tym, co miało znaczenie. Były i miały sens tam i tu i …

Przechodził ON nie zawsze uśmiechnięty nie zważając na brak optymizmu u wszystkich tych, którzy żałośnie lub/i rozpaczliwie potrzebowali negatywnych emocji, albo nie potrafili się samodzielnie zmotywować do życia z pozytywnym nastawieniem do siebie i innych. Podobno wzbudzał mieszane uczucia wśród tych, którzy nie potrafili dostrzec normalności tak innej od ICH własnej, że zakrawało to prawie na nawoływanie do zamieszek społecznych za każdym razem kiedy próbowali nawiązać kontakt w negatywny sposób. Niezrozumienie w takich momentach nie było potrzebą zguby wyśnionej przez NICH i im podobnych, lecz miało wymiar nieporozumienia w różnorodności osobistych przeżyć, których nie mogli i nigdy nie byli współuczestnikami. ON i ONI mijali się na chodnikach, pasażach, w parkach, na ulicach większych i mniejszych miast, na ścieżkach spokojnych wsi, i wszędzie tam, gdzie ich drogi w naturalny sposób mogły się połączyć miejscem i czasem w konkretnym kontekście rzeczywistości zastanej.
​
Współistnienie na zasadach etycznych, gdzie każdy niezależnie myślący i odczuwający człowiek próbuje mieć własne zdanie oraz ogląd rzeczywistości nigdy nie należało do najłatwiejszych. Próby tworzenia dialogu w codziennych rozmowach o tzw. ''niczem'' i bez resentymentów nie zawsze miały tzw. „poklask'' społeczny, i miały znaczenie o zabarwieniu ''zwyczajności niezwykłej'' wszędzie tam, gdzie były potrzebne. ON i ONI oraz wszystko wyśnione, wyobrażone i przeżywane na bieżąco było tą rzeczywistością, która mogła być zawsze ICH, ale nie zawsze w nich samym takim samym i o tym samym. Byli po prostu całkowicie różni.

… i w takich momentach, przeżywanych marzeniami, myślami wyśnionymi, logicznymi obrazami i uczuciami ''normalnymi'', surrealistycznymi, symbolicznymi, kulturowo i społecznie zakorzenionymi w każdym małym artefakcie, byli ONI wszyscy sami sobie Panami i Paniami bez okrętów i z okrętami, z żaglami oraz sznurówkami do zaciskania nie tylko ''pasa'' jak trzeba ale i popuszczania wodzów fantazji. Byli marzeniami wyśnionymi i snami niebieskimi, a niebo i Słońce w milczeniu trwało jak zwykle, i bez względu na wszystko.

All content protected under copyright law. © 2015-2025 Karolina (Kala) Karmaza via (@kala_bennu) uk.linkedin.com/in/karolinakarmaza 
​Navigate to the left hand side of the page for different levels of my creative potential - thank you :) 

---